Životni vijek ćelija našeg organizma programiran je duboko u našem genetskom kodu. Upravo zbog toga neke od funkcija tijela stare kasnije ili ranije u odnosu na druge. Naučnici su otkrili da u našoj DNK postoji biološki sat koji mjeri brzinu starenja tkiva i organa. Taj biološki sat se naziva telomera. Sat pokazuje da većina tkiva stari istom brzinom kao i tijelo, ali postoje dijelovi organizma koji stare dosta brže, odnosno mnogo sporije. Bolesni organi mogu da budu i po 10 godina ‘stariji’ u odnosu na zdrave organe i to u istom tijelu.
Hayflick,L. je godine 1982. predstavio teoriju telomera. Ta je teorija neovisna o drugima koje kao zajednički nazivnik imaju slobodne radikale. Telomeri su završetci hromosoma i kao cijela DNK, formiraju dvostruku spiralu. To su završetci DNK koji nemaju genetsku informaciju, a čine ih hiljade baza sa sekvencom TTAGGG. Pri svakoj staničnoj replikaciji, enzim telomeraza, koji ima funkciju replikacije telomera ne ispunjavaju u po
tpunosti, ostavljajući uvijek jednu malu sekvencu bez repliciranja. To dovodi do toga da nakon 40-50 staničnih podjela, stanica gubi sposobnost repliciranja uslijed nedostatka telomerskog DNK. Nastaje apoptoza (apoptosis) i stanica je uništena.
Dakle, telomeri djeluju kao biološki sat stanica. Kroz generacije nove stanice, koje iako su činjenično «mlade» stanice, nose genetsko opterećenje prethodnih generacija. Čak tokom godina, iste stanice bivaju genetski promijenjene u odnosu na njihove prethodnice prije dvadeset ili trideset godina. Ta činjenica također uvjetuje proces biološkog starenja.
Spriječiti starenje, biti vječno mlad, uvijek je bila preokupacija velikog broja ljudi.