NASA-ini naučnici predložili zanimljivo rješenje misterije života: Da li smo djeca Sunčeve baklje?

Već nekih 700 miliona godina nakon nastanka Zemlje, na njenoj površini počeo je bujati primitivni život. Sve studije nalažu da je voda esencijalna za razvoj života, ali iz proučavanja drevne prošlosti naše planete vjerujemo kako u to vrijeme tekuća voda na površini Zemlje nije mogla. I upravo u tome leži jedan od najvećih paradoksa u modernoj nauci.

Pretpostavlja se da je mlado Sunce tada emitovalo tek 70 posto današnje snage radijacije što znači da je malo vjerovatno da je njegova toplota učestvovala u ciklusu kreiranja tekuće vode na površini. Ipak, najnovije istraživanje objavljeno u listu Nature Geoscience sugeriše da je naša matična zvijezda bila znatno aktivnija nego što se ranije mislilo. Ova novost ima potencijal izmijeniti pretpostavke o tome kako su se stvorile prve jednostavne molekule potrebne za razvoj života.

Misterija o tome kako je tekuća voda mogla postojati u vrijeme nastanka života na Zemlji zaokružena je u paradoksu koji naučnike muči već 40 godina. Iako je pružen veliki broj rješenja, ona uglavnom podrazumijevaju nepotvrđeno prisustvo određenih gasova u ranoj atmosferi kako bi se stvorio dovoljno jak efekat staklenika.

Nova studija krenula je malo drugačijim putem – naučnici su uklonili pretpostavku da je Sunce bilo manje aktivno nego danas, što ima svoje utemeljenje u najnovijim podacima koje sakuplja NASA-in Kepler koji proučava udaljene zvijezde i egzoplanete.

Ukratko, iako je nivo radijacije zaista bio na nekih 70 posta današnje snage, solarne baklje i eksplozije bile su učestalije nego danas čime je naša planeta, statistički, bila češća meta jurećih energičnih čestica. Prosjek pogađanja Zemlje i njene atmosfere je jednom u 30 godina, dok je za vrijeme nastanka života, kaže studija, ta frekvencija bila znatno veća – jednom dnevno!

Ovo predloženo bombardovanje naše planete i njene atmosfere imalo je ogroman potencijal za pokretanjem važnih hemijskih procesa koji bi naposljetku kreirali primitivni život.

Tadašnja Zemljina atmosfera, baš kao i danas, bila je sačinjena uglavnom od azota. Čestice solarnih baklji i eksplozija razdvajali bi nereaktivnu molekulu azota u vrlo reaktivne atome azota koji bi potom stupili u reakciju sa bilo kojim drugim elementom tada zastupljenim u atmosferi – ugljenmonoksidom, ugljendioksidom, vodom, metanom, amonijakom i mnogim drugim.

Posljednji proizvodi ovakvih reakcija su cijanovodična kiselina i azotsuboksid. Posljednji je poznat i kao gas smijeha,a pored toga značajan je gas efekta staklenika i igra važnu ulogu u stvaranju tekuće vode. Cijanovodična kiselina igra značajnu ulogu u kreiranju aminokiselina, molekula koje kasnije grade bjelančevine.

Ovo rješenje kojejeg je predložilo pet naučnika iz američke NASA-e zapravo uništava dva problema – postojanje tekuće vode na Zemlji prije 3,8 milijardi godina i stvaranje osnovnih gradivnih elemenata života. Ukoliko se njihova zapažanja potvrde, to bi značilo da smo, romantično, svi mi zapravo djeca jedne solarne baklje.