Jedna studija koju je provela kompanija CoverGirl pokazala je u kolikoj je mjeri šminka važna ženama. Kompanija je ispitala 1.000 žena starijih od 45 godina u Sjedinjenim Američkim Državama.
Rezultati su bili prilično zanimljivi.
Primjerice, 65 posto žena napravi više od jednog selfija prije nego ga objavi na društvenim mrežama. Čak 59 posto žena je kazalo kako se osjeća lijepima u prirodnom izdanju.
Ipak, jedan od najzanimljivijih postotaka je 43 i odnosi se na procenat žena koje su kazale kako na pustom ostrvu ne bi mogle živjeti bez ruža za usne.
Iako biste pomislili kako bi na pustom ostrvu ženama trebale šibice, krema za sunčanje ili nož, to očigledno nisu prioriteti.
Riječ ruž dolazi od francuske riječi “rouge”, što znači crveno i zapravo je sve do druge polovine dvadesetog stoljeća bio definiran isključivo nijansama crvene.
Već su žene u drevnoj civilizaciji doline Inda koristile svojevrsni ruž za usne dobiven od usitnjenog poludragog kamenja, a Egipćanke su ga izvlačile iz posebne vrste algi te miješale boju s jodom i bromom, što je dovodilo do teških bolesti. Kleopatra je svoj ruž pravila od drobljenih mrava i košenila, koji su bogati prirodnim crvenilom, a za sjaj je dodavala blještavu tvar iz ribljih ljuski.
Tokom zlatne ere islamske civilizacije andaluzijski kozmetičar Abu al-Qasim az-Zahraw izumio je kruti ruž koji je bio i parfimiran i oblikovan u posebnim kalupima. U srednjovjekovnoj Evropi Crkva je zabranila ruževe za usne koji su predstavljeni kao “utjelovljenje Sotone” i “kozmetika za prostitutke”.
Ruž je počeo stjecati popularnost u Engleskoj u 16. stoljeću zahvaljujući kraljici Elizabeti I koja je uvela stil bijelih lica i izrazito crvenih usana koje su u to vrijeme bile obojene mješavinom pčelinjeg voska i crvenila dobivenog iz biljaka. Prvi ruž u tubi proizveden je 1870. godine i, premda već odavno zaboravljen, nosio je naziv “Ne m'oubliez pas” (u prijevodu “Ne zaboravi me”).
Godine 1952. ruž je prvi put reklamiran u novinama u kampanji pod nazivom “Fire & Ice”.