Bio je jako lijep i sunčan dan, bila je subota, Bosna je trebala imati trening u 12:00h i trebalo se igrati na dva gola. Međutim dva sata ranije svirala je opšta opasnost, malo zatim pale su i prve granate na Visoko, stoga 3.maj možemo smatrati danom kada je zvanično počeo rat u Visokom. Ovom događaju su prethodili neki drugi istorijski fakti koji se ne smiju zaboraviti.
“06.04.1992.godine – proglašeno je vanredno stanje na području općine. Istog dana formiran je i postrojen Protivdiverzantski vod TO. U Visoko je iz skladišta “Bratstva” Novi Travnik, dovozena veća količina artiljerijskih oruđa koja su bila izrađena i nalazila se u skladištima “Bratstva”.
19.04.1992. – godine formiran je Rejonski štab TO u Gračanici. Paralelno sa organizovanjem odbrambenih snaga, vrešen je permanentni pritisak na preostale pripadnike bivše JNA i novopridošle četnike u kasarni “Ahmet Fetahagić” i “Majevica” da predaju naoružanje čiji je vlasnik Štab TO Visoko i da napuste kasarnu.
25.04.1992. – godine. u 10.00 sati na gradskom stadionu postrojena je prva jača manevarska jedinica TO – Mješoviti artiljerijski divizion, a u 12.00 sati i 1.Odred TO Visoko. Tog dana, u ranim jutarnjim satima, preostali pripadnici JNA i novopridošli četnici napuštaju Kasarnu “Ahmet Fetahagić” ostavljajući za sobom “krš” i prelazeći dijelom u Kasarnu “Majevica”, u kojoj je bilo smješteno naoružanje Štaba TO Visoko i velike količine MTS-a saveznih vojnih rezervi. Istog dana u 16.00 sati novoformirane jedinice TO Visoko ulaze u oslobođenu kasarnu postrojavaju se i odaju počast bosanskoj zastavi sa povijesnim grbom, koja se zavihorila na jarbolu uz zvuke svećane pjesme “Ja sin sam tvoj”, a smotru jedinica izvršio je predsjednik općine Visoko.
26.04.1992. – u ranim jutarnjim satima izvršena je opsada i napad na kasarnu “Majevica” kojom prilikom je zarobljeno 7 četnika dok su ostali pobjegli i prešli u selo Kute, preko rijeke Bosne.
03.05.1992. godine pripadnici jedinica sa ovog prostora izvrišili su Prvi Kombinovani Artiljerijsko-pješadijski napad na neprijateljska uporišta i položaje u Ilijašu, Sovrlama, Ljubinićima i Čekrčicima, što je izazvalo šok i opštu pometnju među ilijaškim četnicima, koji su hitno morali svoje snage sa pravca prema glavnom gradu da vrate na pozicije prema našoj općini. Nakon našeg napada neprijatelj je uzvratio iz već davno ukopanih i usmjerenih oruđa, gađajući nasumce po užem gradskom području. To su bile prve granate koje su pale na grad i koje su odnijele prve civilne žrtve rata. Tako je na ovim područjima rat počeo, a Visokom kao najvećem gradu u blizini Sarajeva neopravdano pala u zadatak deblokada glavnog grada Sarajeva.”
Velika je nepravda što se ratni doprinos Visokog zbog pojedinaca pokušava minimizirati i svesti na nivo ratnog profiterstva. Suština i istina leži u potpuno drugačijim faktima. Kao neoborivi dokaz i simbol otpora Visokog između PU Visoko i RTV Doma stoji spomen obilježje poginulim borcima koji obrnuto proporcionalno procentualno pokazuje i dokazuje da je u Visokom bilo puno više rata i onih koji su dali živote za BiH nego u gradovima koji se proglašavaju gradovima herojima.